Cançó des d'Occitània- Vent d'Autan

Al Tall

Ab greu consire
fau sirventés cozen.
Dieus! Qui pòt dire
ni saber lo tormen?
Qu'ieu, quand m'albire
sui en grand pessamen.
Non puesc escrire
l'ira ni'l marrimen,
qu'el segle torbat vei,
e corrompon la lei
e sagrament e fei,
qu'unsquecx pensa que vença
son par ab malvolença,
e d'aucir lor e sei,
ses razon e ses drei.

Tot jorn m'azire
et ai azirament,
la nueg sospire
e velhant e dormen.
Vas ont que'm vire
aug la cortesa gen
que cridan "Sire"
al Francés umilmen.
Merce an li Francei
ab que veja'l conrei,
que autre dreg no'i vei.
Ai! Tolosa, Proença
e la Terra d'Argença,
Bezers e Carcassei,
com vos vi e co'us vei!

Cavalaria,
Ospitals ni Maisós,
órdes que sía
non m'es plasenz ni bos.
Ab grand bausía
los truep et orgolhós,
ab simonía, ab granz possessiós.
Ja non er apelatz
qui non a granz rictatz
o bona eretatz;
aquels an l'aondança
e la grand benanança;
enjans e tracïós
es lor confessïós.

Si co'l salvatges
per lag temps móu son chan,
es mos coratges
qu'ieu chante derenan;
e car paratges
si vai aderrairan,
e bons linhatges
descazent e falsan,
e creis la malvestatz,
e'ls barons rebusatz
bausadors e bausatz
valor menan derreira
e desonor premeira,
avols ricx e malvatzs
es de mal eretatz.

Rei d'Aragon, si'us platz,
per vos serai onratz.