Maria Soliña
Po los camiños de Cangas a voz do vento xemia:
ai, que soliña quedache, María Soliña.
Nos arenales de Cangas, muros de noite se erguían:
ai, que soliña quedache María Soliña.
As ondas do mar de Cangas acedos ecos traguian:
ai, que soliña quedache María Soliña.
As gueivotas sobre Cangas sonos de medo tecían:
ai, que soliña quedache, Maria Soliña
Baixo los tellados de Cangas anda un terror de agua fría:
ai, que soliña quedache María Soliña.
Autor(es): Celso Emilio Ferreiro
